Yazmaya nereden başlamalı? Vurdum duymazlıktan mı? Vefasızlıktan mı? Yoksa teknoloji yalanlarından mı başlamalı?
Hayat denen bu yolda sanki uzatmaları oynuyoruz.
Canlıların yaşam kaynağı olan ,nefes almamızı sağlayan ormanlarımız onun içerisinde yaşayıp doğayla bir bütün olan kurtlar,kuşlar ,börtü böcekler,canlar yandı canlılar yandı,tabiat ananın yüreği yandı.
Haber bültenlerinde altyazı geçiyor“Antalya plakalı bir araç aranıyor” diyor! Görenler ekliyor “ateş attılar ve kaçtılar”deniliyor.
Geç kalınmış kapanmayan bir yaradır artık yanan ormanlarımız.
Ne yazık ki ormanlarımız da çocuklarımız gibi , failimeçhul cinayetlere kurban giden kadınlarımız gibi korumasızmış ormanlarımız.
Teknolojinin ilerlemesiyle bilgisayarın klavye tuşlarında dolaşıyor puştlar.
İnsan olmak bazen yetmiyor,insan +temiz bir vicdana sahip biri, tabiat anaya bakarken sadece gözleri değil,yüreği de ağlar. Yazarken yüreğim sızlıyor, sızlamalı da…Gözlerim doluyor ve gözlerimi kocaman açıyorum,göz yaşlarım akmasın diye.Yazmalıyım diyorum yazmam gerek,tabiat anaya kendimiz affettirmemiz gerek.Ben yazmazsam sen yazmazsan kim duyacak sesimizi kim duyacak tabiat ananın sesini,çığlıklarını? Artık isyanımızın adresi yok! Zaten bizim isyanımızın yanında tabiat ananın çığlıkları devede kulaktır.
Tabiat ananın en değerli evlatlarıdır, ağaçlarımız,ormanlarımız.Bizleri depremden koruyan,sellerden koruyan, hayatta varolduğumuz sürece bizim nefes borumuzdur,canlıların evi yurdudur ağaçlarımız. Ne çok şeydir ağaçlarımız…
Hayatta kaldığımız sürece ciğerlerimizin içine kadar soluduğumuz hava doğanın tabiat ananın sayesinde olan bir eylemdir. Her canlıya cansıza yer veren ve insanoğlunun var oluşundan bu yana kaçınılmaz bir etkendir.
Biz canlılar hayatımızı sürdürebilmek için doğadan faydalanmak zorundayız.
Geçmişine özendiğimiz doğayı katledildi. Artık yaraları nasıl sarılır,yerine daha yaşanır hale getirmek için her birimiz her bireyi bilinçlendirmeliyiz.
Doğruyu bulup doğru yönde gitmeli ve herkesi bu yöne çekmekle başlar tüm güzellikler.
Unutmayın biz susarsak doğa bizi asla affetmez.
Yaşamak için önce yaşatmalıyız.
Doğanın bize kucak açması için; onun içinde kendimize de bir yer bulmamız için ve onun bizi kabul etmesi için kendimizi ona affettirmek gerekir.
NOT: Tabiat ana artık çıplak. Yangından geriye kalan bir avuç kül kalsa da ,ona tekrar hayat verecek olan insanoğludur.
Amma ola ki betonarmeden tabiat anayı giydirenler ve ona izin verenler,en büyük günah olarak tarihe yazılmalı!