Uzunca bir aranın ardından kalemi dans ettirelim mi biraz?
Gündeme dair bir şeyler yazmadın derseniz, yalnızca bir tebessüm bırakırım suretimde sizlere ve olana bitane kocaman bir iyi ki demetlerim dilimde. Zira yazmamak için çok tuttum kendimi, evdekiler biliyor tabii sizler de. Yazsaydım sivri dilime eş sivrilen kalem coşacaktı, yazsaydım.. Neyse ki yazmadımJ bende kaldı yazılası ve okunası satırlar, meydanlarda lisan-ı halimle, halimiz ile yazıldı binlerce anlar, anılar, destanlar! Aziz şehitlerimizi minnetle anarak tekrar darbeye hayır diyorum.
Yaz geldi geçiyor. Ramazan, iftar, çok sıcak, su, derken o da bir hışımla uğurlanmıştı, çocukların tatili ise eksiliyor bir bir uğurlanırken her gün bitiminde güneş. Yahut ben mi o hislerdeyim bilmiyorum ama sanki yazı birileri kovalarcasına herkes sahillerde. Şimdi de ağustosun peşine takılmış bir gölge, bitmesinden korkarcasına savruluyor beşerler o sahil senin bu deniz benim… Gitmeyelim mi denize? Dediğinizi duyar gibiyim, gidin elbet, gidelim elbet ama sırat-ı müstakim denilen bir nokta var ya hani, orta yolu bulmak, o yolu bularak gidin. Şimdilerde çocuklar her yerde! Denizde, sokakta, orda burda… Şöyle gözlerimi kapatıp yıllar öncesine gidiyorum da, yaz tatilini öyle güzel kurgulardı ki annem ve babam, hem yaz kuran kurslarına, camiilere giderdim, hem sokak oyunlarımda oynar, hem denize girerdim. Şimdi bi analiz yapayım dedim, fakat eksiğiz, yıllar eksildikçe eksilmişiz bazı noktalarda.
-Aa.. Şimdi gitmesin camiiye sonra yarım bırakıyor kurana geçemiyor, zaten tatile gideceğiz.
-Geçen yaz da gitmişti de ne oldu?
Gibi ebeveyn cümleleri yankılanmamalı evlerde, camii imamlarımız yahut, kurs hocalarımız çocuk 3 gün geldi 5 gün gelmedi diye şevkini kırmamalı, minik adımları camiiyi adımlayan evlatların. Zira tanık oluyorum çokça benzer hikâyeye.
Eleştirilen durumlar vardı ramazanda; camiiler oyun alanına döndü, gürültülerinden rahatsız olup hüşu içinde namaz kılamıyoruz diyenler. Camide namaz kılarken arka saflarda gülüşen, koşturan çocuk sesleri yoksa gelecek nesiller adına korkun. Diyor Fatih Sultan Mehmet, hoş gösterelim Rabb’i, namazı, Efendiler efendisi (sav)’i…
Şimdi küçük daha, tatilini yapsın sonra gider gibi birkaç beden büyük cümleler kurmayın lütfen, ben duacıyım aileme; iyi ki o yaşlarda camiileri doldurmuşuz da ezberlemişiz duaları, iyi ki onlardan sonra neyi neden yaptığımızı araştırıp aramışız doğru yolu. Şimdi bir şeyler ezberlemeye kalksak 20 defa tekerrür ediyor dilimizde, oysa o yaşlarda tatlı bir telaş ve yarış vardı camiilerde. Sanmayın oralar sadece bilgi kuyusu, ne oyunlar ne hikayeler var Rabb evlerinde.
İş biraz aileye biraz da hocalarımıza düşüyor işte. Mesela tanıştığım değerli bir hocam vardı, şuan Sakarya’da görev yapıyor. Vermiş olduğu kurs öğrencilerini öyle güzel ödüllendiriyor, olması gerekenleri öyle hoş gösteriyor ki onlara… Sakarya Belediyesinde bir kasabada otobüs duraklarına kartondan Kur-an’a geçen minik öğrencisinin adını yazıp kutluyor. ‘Edanur Kur’an’a geçti! ‘ ne hoş! Gelecek hafta, derslerini geçen yavruya ise farklı bir sürpriz düşünmüş. Hem maddiyattan uzak, hem şevklendirici bir adım…
Velhasıl, dolduralım camiileri çocuklar, dolduralım. Verimli çocukluk anılarının mayalandığı alanlarda cirit atalım, hem yüzmeye gidelim denizde, hem dalalım ilim dalgasına. Çocuklar siz var olun, hep olun! Sürç-i lisan ettiysek affola, sağlıcakla…
