Belki de sorun sadece bizim yüreğimizdedir kim bilir.
İçimizden geldiği gibi davranırken hata yapıyoruz belki de.
Oynanması gereken bazı oyunlar vardır, biz bu oyunların hep dışında kalmışızdır.
Hani sokakta saklambaç oynayan çocukları düşünürüm.
Biz hep kendi başımıza kalmışızdır.
Oyunun dışında çünkü farklı oyunları biz oynayamamışızdır.
Çünkü içimizden geldiğini yapmışızdır.
Hani insan olmanın gereğini yerine getirmişizdir ve karşımızda insan olmama şıkkı vardır.
Bir türlü bizim tercih etmediğimiz.
Yinede biz vazgeçmeyelim insan olmaktan.
Çünkü insan olmayanları çok fazla görüyoruz günümüz içinde.
Onlar kendilerini yalanlarıyla kandırıyorlar,kendi yalanlarıyla avunuyorlar. Kendilerini mutlu zannediyorlar.
Onun için sokakta dim dik yürüyemiyorlar.
Onun için herkesin yüzüne bakarak gülümseyemiyorlar.
Onun için geceleri bir türlü uyuyamazlar.
Vicdan denen yastık rahat vermez onlara.
Hüzün nedir acı nedir bilmiyor onlar.
Kendi çöplüklerinde debelenip dururlar.
Yani kendilerini kandırıyorlar.
Bırakın biz yine hüzünlü kalalım bırakın biz yine kimsesiz kalalım, ama dim dik yürüyelim sokakta.
Dostlara da selam verelim hani, arada bir de olsa özlensin sohbetimiz.
Bırakın biz yine hüzünlü kalalım ama dim dik yürüyelim.
Kirletmediğimiz bu günlerin içinde daha neleri sığdırıp yaşayacağız kim bilir.
Sevgimizi dostluklarımızı kirletmeden yaşayacağız.24 saatin içine daha neler sığdıracağız kim bilir.
Sokakta dim dik yürürken verdiğimiz her selam bize bir çıkar olarak mı dönecek yoksa bir mutluluk lamı bir dost tebessümü olarak mı bunları ne zaman ayırt edeceğiz.
Dostluklarımızı bile kaybettiğimiz bu günlerde her şey büyük bir hızla kirlenirken biz günümüzü nasıl temiz tutacağız.
Elbette kirletmeyeceğiz, elbet teki içimizdeki o çocuğun o tertemiz duyguları ile bakıcağız hayata,
Biz yinede vazgeçmeyelim insan olmaktan.
Bırakın biz yine hüzünlü kalalım bırakın biz yine kimsesiz kalalım ama dim dik yürüyelim.
Her ne olursa olsun yaşıyoruz.
Bırakın çok şükür diyebilelim.
Nazımın dediği gibi.
Her zaman her yerde…