Ütüsüz bir gömlek giymiş, yenlerini gizler gibi gizleriz bazen kelimelerimizi, sohbetimizi. Ne diyeceğimizi bilemeyiz çünkü. Biliriz de söyleyemeyiz bazen, susunca anlaşılır zannederiz. Az konuşunca da öyle. Fakat itiraf edemediğimiz bir şey var ki o da hazinemizde az kelime olduğudur. Hazinemizde kaç kelime var? Çeyizimizde ne var ne sunacağız karşımızdakine? Yeni gelin gibi başımızı eğer dizlerimizi kavuşturur ve hadiseye ayak uydururuz. ‘Onlar beni anlamıyor’larla doldurulmuş bir paket bırakırız her muhatabımızın eline. Paketin içinde ne var?
Ne kadar anlatabiliyoruz kendimizi, karşılığında anlaşılmayı bekliyoruz? Kaç kelime ile ifade edebiliyoruz derdimizi? ‘Aynen’ lerden öte bir fikri doğuramıyor, ‘hani, şey, eeee…, doğru’ gibi kelimelerden kürtaj olamıyoruz sanki... Çeyizimiz boş! Kelamlar kısır! Mustarip bakışlarla kaçtığımız konuşmaların sonu, küçücük telefon ekranlarında bitiyor. Döngü tamamlanmıyor, muhabbet sürmüyor, konuşamıyoruz! Farkında mısınız?
İnsanlar konuşa konuşa, derlerdi oysa, insanlar yazışa yazışa olmadık mı artık? Birkaç karaktere onlarca emoji koyarak duygularımızı ifade etmeye çalışıyoruz, üzüldüğümüzü, sevindiğimizi, heyecanlandığımızı anlatmak noktalama işaretlerine kaldı.
‘Neyse’lerle doldurduk dilimizi, içimize attık derdimizi. Oysa anlatabilsek anlamaz mıydı kimse bizi? Anlatamadık, kelimeler kısır kaldı, çeyizimiz tozlu raflarda, birikimlerimiz yastık altında… Peki biz nerde kaldık?
Daha çok okumalı, daha çok kelime ile heybemizi doldurmalı, dermanı iletişimde aramalı…
Anlaşılabilmek umuduyla…