İnsanın doğumundan ölümüne kadar iki sorumluluğu vardır. Birisi Yaradan’a karşı kulluk ve itaat, diğeri ise anne ve babamızdan başlayarak tüm yaratılanlara karşı iyiliktir.
Allah Teala bütün kainatı, kainatın içinde de insanoğlunu yaratmış, anne ve babamızı ise dünyaya gelişimizin sebebi kılmıştır. Yeni doğan bir çocuk, yaşayabilmek için en basit ihtiyaçlarını bile karşılamaktan acizdir. Belli bir zamana kadar bakıma, himayeye ve şefkate muhtaçtır. Bu yavruya bakacak, onu her türlü olumsuzluklara karşı, kendi hayatını bile tehlikeye atarak koruyacak olan varlık ta anne ve babadır.
Onların büyümeleri ve iyi bir insan olabilmeleri için eşiyle birlikte çalışıp gayret eden annedir. O anne ki, gerektiğinde yemez yedirir. İçmez içirir. Giymez giydirir. Onun kucağı sevgidir, şefkattir, güvendir, sığınaktır. Atalarımız “Ana gibi yar, vatan gibi diyar olmaz” diyerek bunu ne güzel dile getirmişlerdir.
Allah’ın rızasının kazanılabilmesi için öncelikle anne ve babanın rızasının kazanılmasını emredilmiştir. Anne, babanın rızasını kazanmak; gönüllerini hoş tutmakla, onlara hizmet etmekle, öğütlerini dinlemekle, onlara saygılı davranmakla, emirlerini yerine getirmekle, onları üzmemekle, incitmemekle, ihtiyaçları varsa o ihtiyaçlarını gidermekle mümkün olur. Bu konuda Rabbimiz İsra suresi 23. ayetinde; “Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, anne ve babanıza da iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine “öf!” bile deme; onları azarlama; ikisine de güzel söz söyle.” buyurmaktadır.
Bugün, annesini çocuklarının bakıcısı, ölene kadar çalışanı, hatta anne babasının maaşını kazanılmış hakkı gibi gören hayırsız bir nesil türedi. Tabi ki bu hayırsız neslin sebebi de anne babaların yanlış eğitimi ve davranışlarıdır. En büyük anne baba hatası da, evlatlarını dünya nimetlerinin hepsine layık gören, sadece dünyayı düşünen, sonsuz âlemi cenneti, kenara koyan maddi eğitim ve yaşam anlayışıdır. Manevi eğitimden mahrum edilen gençler dünya hayatından zevk alamayan, haz ve hız peşinde koşan, merhametsizleşen, bencilleşen bireylere dönüşmektedir. Sadece maddiyat üzerine yetiştirilen yavruların da, anne babalarında akıbeti pek hayra alamet değildir. Günümüzde evlatları için, her türlü fedakarlığı yaptığı halde yalnızlığa itilmiş, sahipsiz, gözü yaşlı anne ve babalarla sık sık karşılaşıyoruz. Gözyaşlarının, terk edilmişliğin, hayata küsmenin meydana getirdiği bu tablolar vicdanlarımızı derinden yaralamaktadır. Oysa bu tabloları, huzur ve mutluluk, fedakârlık ve sabır, merhamet ve hoşgörü süslemelidir. Bizler onların varlığı ile sıkıntı değil, onur ve mutluluk duymalıyız. Varlıklarını yük değil, nimet olarak görmeliyiz. Zira Peygamberimiz “Kim ömrünün uzamasını ve rızkının bollaşmasını istiyorsa, anne babasına iyilik etsin ve akrabalarına ziyarete gitsin” buyurarak onlara iyilik, ihsan ve ikram da bulunmanın önemini vurgulamıştır.
Ayrıca vefatından sonra da anne ve babamıza karşı görev ve sorumluluğumuzun devam ettiğini unutmamalıyız. Peygamberimiz bu konuda şöyle buyurmuşlardır: Onlara dua eder günahlarının bağışlanmasını dilersin, vasiyetlerini yerine getirirsin, akrabasını koruyup gözetirsin, dostlarına da ikramda bulunursun.
Anneler, senenin belli bir gününde sevilip, diğer zamanlarda ihmal edilecek varlıklar değildir. Anneler, ömür boyu sevgiye, saygıya, hizmet ve hürmete layık en yüce varlıklardır. Bu nedenle geçici dünya telaşıyla anne ve babalarımızı ihmal etmeyelim ki dünyamız da ahiretimiz de değer kazansın.
Yazımı kayıtlara fatih hocanın sözü diye geçmesi için şu misalle bitiriyorum. Anne ve babasını seven 5 vakit namaz kılsın. Namaz kılan günde 18 defa anne babası için rabbenegfirliyi okuyarak dua eder. Başka türlü kim günde 18 kez dua edip, anne babasını hatırlayabilir ki! Kendisini seven de evlatlarına namazı öğretsin ki, günde 18 defa dua alsın. Amel defteri kapanmasın.
Şehit ve gazi anneleri başta olmak üzere, vatan sevdalısı evlat yetiştiren tüm annelerin ve annemin ellerinden öperim. Allah sizleri başımızdan eksik etmesin.
